Temmuz 1972 Eskişehir İnönü Uçuş Kampı, Paraşüt atlayışından önce

Temmuz 1972 Eskişehir İnönü Uçuş Kampı, Deneme uçuşu

Haziran 1974 HvHO. II sınıf Soldan Sağa:

Selim Zirek, Erdal Uzer, Mustafa Özcan (Şehit), Adem İpek, Orhan Ayan.

 1974 Yalova Kampa gidiş

Temmuz 1973 Yalova kampında Hayatı İdame

31 Ağustos 1975 Tğm olarak mezuniyet

31 Ağustos 1975 Tğm olarak mezuniyet

Hava Harp Okulu Diplomam

3 Aralık 1975 123 Filo,  Başlangıç Uçuş Eğitimi

18 numara T-34A

1 Mayıs 1976 Devrece Efes Harabeleri gezimiz

Şubat 1977  122 Temel Jet Eğitim Filosu 39850 numaralı T-37 Uçağı önünde

Şubat 1977  122 Temel Jet Eğitim Filosu T-37 Uçağında

Mayıs 1977  122. Filo hatırası Soldan Sağa;

Fehmi Alemdar (şehit), Hasan Karacabey , Necdet Gümüş (şehit), Adnan Özkan (rahmetli),

         Yzb. Yıldırım Özkan, Alparslan Özyiğit (rahmetli), Erol Acar, Erdal Uzer.

Ekim 1977  121 Tekamül Jet Eğitim Filosu T-33 Uçağı

Ekim 1977  121 Tekamül Jet Eğitim Filosu 21340 numaralı T-33 Mk III Uçağı

Ekim 1977  121 Tekamül Jet Eğitim Filosu T-33 Uçağı

Kasım 1977 121 Filoda Maçtan sonra

         Oturanlar: Ferruh Özgövde, Uğur Akden, Feray İnak (şehit),

         Soldan Sağa: Muzaffer Arslan(şehit), Alparslan Özyiğit (rahmetli), Mehmet Kayandan,

         Muhterem Özsoy, Kutsal Önder, Süleyman Özdamar, Selahattin Kurtul,

         Sait Büyükbayram, Orhan Ayan, Yakup Şahin, Erdal Uzer

Aralık 1977 Bröve merasimi

Aralık 1977 Pilot mezuniyet balosu Orhan Ayan, Ferruh Özgövde, Tahir Altınçekiç,

         Can Peker, Erdal Uzer

Aralık 1977 Pilot Diplomam

Merzifon 152. Filo 554 numaralı F-5A

Merzifon 152. Filo 126 numaralı F-5A

- Merzifon 152 Filo ailece filo pikniği

152.Filo Patch

F-5 1000 saat Patch

25 Eylül 1980 Evlilik töreni. Eşim deniz, Erdal Uzer,

solda Tuğg.Öner Dinçer, sağda dedem Ömer Talay,

kılıçlar Mürsel Gökalp, Naci Künkçü, İlhan Kandaş, Arif Aksoy, Metin Gençtürk.

1983 Yılı USA T-37 Öğretmen Pilot kursu

1983 Yılı USA T-37 Öğretmen Pilot kursunda öğretmen pilot Mike Shaw ile

1984     122 Filo Uçuş öğretmenleri

1985     122 Filo Uçuş öğretmenleri

1985 Yemekte - SoldanSağa: Günal Erol (rahmetli), Orhan Ayan, Yavuz Selim Sönmez,

         Abdullah Yılmaz, Hüseyin Kargı, ???bir öğrenci, Muhterem Özsoy, Erdal Uzer

1985 Yemekte iki öğrencim yanımda Zekeriya Demir, arkamda Nail Erdoğan (şehit)

1985 Öğrencim Nail Erdoğan ( Şehit ) yanımda

122.Filo Patch

122.Filo T-37 Patch

1986 Pakistan Hava Kuvvetleri Uçuş okulunda İranlı ve Pakistanlı öğrencilerim

1986 Pakistan Hava Kuvvetleri Uçuş okulunda öğrencim Tawhidi

1986 Pakistan Hava Kuvvetleri Uçuş okulunda öğrencim Tawhidi

1988 124. Standardize Filo kursiyerler ile

1988 38208 numaralı T-38A uçağı başında eşim Deniz, ve kızım Gökçen ile

1988       2-212 numaralı T-34A uçağında kızım gökçen UZER, İlhan Aksoy'un kızı Gonca AKSOY ile

1990 124. Standardize Filo öğretmenler

124.Filo Patch

T-33, T-38 Patch

1993 Çiğli Lojmanlar önünde kızım gökçen  ve oğlum Alper ile

1994 Hv.Eğt.K.lığı Uç. ve Yer Emniyet Şb. Md.

Şubat 1994 Hv.Eğt.K.lığı Uçuş Emniyet Semineri

1994 Hv.Eğt.K.lığı Uçuş ve Yer Emniyet Şb. Bşk.lığı Erimizin terhisi

Mayıs 1994 Hv.Eğt.K.lığı Uçuş ve Yer Emniyet Şb

Oturanlar: Erdal Uzer, Yılmaz Üçer,Onbaşı Uğur, Mehmet Ali Özdağ, Erdinç Büyüköztürk,

         Ayaktakiler: Hakan Aycı, Cengiz Bayram, Fazıl Çelik, Göksenin Altuğ

Şubat 1995 Sivil Havacilığa geçiş Tugay Konuk ile A310 Simulator

Mart 1995 Tugay Konuk, Erdal Uzer, Ahmet İspi (rahmetli)

1995 A310 CoPilot

1995 A310 CoPilot

1998 RJ Zamanı, Kaptanlık

2003 Boeing 737 Kaptanlığı

2008 Boeing 738 de son uçuşum

2008 A340 Eğitiminden SOLDAN

Erol Acar, Gürcan Mantı (rahmetli), Yavuz Gözeler, İbrahim Bilir,

Levent Sönmezocak, Adnan Öralay, Erdal Uzer, Adem Sarı

A340 Atilla Baçkır ile

A330

2016 ben Erdal Uzer, Eşim Deniz , Oğlum Alper, Kızım Gökçen , Torunum Eda, Damadım Yasin Çengelci

A330F Cargo Main Deck

13 Ocak 2020 Emeklilik uçuşumdan sonra uçuş ekibim

13 Ocak 2020 Emeklilik uçuşumdan sonra

eşim Deniz ve oğlum Alper ile son defa A-330 TC-JND nın kokpitinde

13 Ocak 2020 emeklilik uçuşumdan sonra veda.

A-330  TC-JND

Şubat 2020 Bodrum

Hakkımda ve Anılar

   16 Ocak 1955 tarihinde KIRKLARELİ'de doğdum. İlkokulu Kırklareli Cumhuriyet İlkokulunda 1966'da bitirdikten sonra Kırklareli-Vize'de ortaokulu 1969'da, Lise eğitimimi Çorlu Lisesinde 1972 yılında tamamladım.

   Lise birinci sınıfta 15 yaşımda iken, bir Albay Milli Güvenlik dersimizin öğretmeni idi. O zamanlar Çorlu hava alanı ufak ve sadece kara kuvvetlerinin helikopter ile halk arasında "pır pır" tabir edilen pervaneli ufak uçakları tarafından kullanılıyordu. Albayımız yapacağı sınavda 10 tam puan alanları hava alanına götürüp kısa bir uçuş yaptıracağını söylediğinde tüm sınıf var gücümüz ile çalıştık. Sınavdan 8 veya 10 kişi tam puan almıştık. Böylece yüreğimde çarpıntılar içerisinde pilot Binbaşının sağ tarafındaki koltuğa oturduğumda kokpitte oturduğumu söyleyebilecek bilgim dahi yoktu. Arka taraftaki koltuğa da 2 arkadaşım oturmuşlardı. Heyecanımdan pilotun anlattıklarını tam anladığımı söyleyemem. Havada uçakları gördüğümde hep heyecan duymuşumdur, işte şimdi bu heyecanı yaşayacak oluşum bana inanılmaz gelmişti. Pilot olmak diye bir arzum hiç olmamıştı, peki neden bu heyecanı yaşıyorum bilmiyordum. Yaklaşık 10-15 dakikalık bir uçuş idi. Havaya kalktığımız anda duyduğum heyecanım bambaşka bir boyuta ulaşmıştı. Adeta büyülenmiş gibiydim. Bir ara pilotun koluma dokunarak "Hey, iyi misin?" dediğini duyup ona baktığımda "Oooo ... görüyorum çok iyisin" demişti. İndikten sonra pilot binbaşı sırtımı sıvazlayarak "çok hoşlandın sen bu işten, ağız kulak mesafen sıfırdı havada" dedi.

   Liseden mezuniyetim yaklaşırken, ağustos 2019da Hakkın Rahmetine kavuşan sıra arkadaşım Faik Yılmaz'ın Kara Astsubayı olan babası sayesinde Hava Harp Okuluna müracaat formlarını bulduk. Beraberce müracaatımızı yaptık. Ağustos 1972'de Eskişehir İnönü kampında Siat 223 Flamingo uçağıyla ilk uçuşa THK'dan Ahmet Kızıklı Hoca ile çıktım. Lisedeyken yaptığım uçuşta olduğu gibi yine kelimenin tam anlamıyla dört köşe olmuştum. Bu arada alçak irtifada alçalıp tırmanarak, dönerek çeşitli hareketler yapıyor ve ben bundan daha çok haz alıyordum. Nihayet eğitimi bitirip Hava Harp okuluna girmeye hak kazandım.

   O zaman Hava Harp Okul eğitimi 3 sene idi. 31 Ağustos 1975 te Tğm. rütbesiyle mezun oldum. Sonra İzmir-Çiğli 2. Ana Jet Üs Uçuş Okuluna gittik. Sayı olarak hepimizin uçuş eğitimine devam etmemiz mümkün olmadığından A ve B grupları olarak ikiye ayrıldık. Ama bu ayrılmanın yapılış biçimi beni çok üzmüştü. İngilizce sınavı yaptılar ve sınav sonuçlarına göre bölündük. Halbuki ben tüm tahsil hayatımda fransızca okumuştum ve ingilizce bilgim sıfırdı. Dolayısıyla kuşkusuz B grubu olacaktım ve bir an önce uçmak istediğimden haksızlığa uğradığımı düşünmüştüm. Yapabilecek bir şey olmadığına göre tertip edileceğimiz ingilizce kursundan maksimum fayda almayı hedefledim. İlerleyen yıllarda bunun faydasını da gördüm.

   Uçuş Okulundan Aralık 1977'de Plt.Tğm olarak mezun oldum. Daha Temel Jet Eğitim Filosu 122 filoda iken yaşadığım bir olay uçuculuk hayatım boyunca aklımdan çıkarmayacağım bir ders verdi.

   T-37 uçağında yalnız uçuşumda uçağı öyle başarılı kullanıyordum ki kendime övgüler yağdırmaya başlamıştım. "Ben bu uçağı yerim", "Of Erdal, müthişsin" "Yahu baban da mı pilottu" ...vs gibi. Kulenin son yaklaşmaya geç dönün talimatını duymayıp normal dönünce önümdeki uçağın altına girmişim. O uçakta da yalnız uçan devre arkadaşım Kutsal Önder vardı. O pozisyondan nasıl pas geçtiğimi hatırlamıyorum. İndikten sonra hocam uçuş hattında beni bekliyordu tabi. Neticede kırmızı değerlendirme fişi, karar kontrolu ve sıralamada sonlara gidiş. Ama benim için tek bir şey önemliydi, Tanrı bana daha mesleğe başlarken benim uçağı değil, uçağın beni yiyebileceğini öğretmişti. Uçuculuk hayatım boyunca bu ders benim kılavuzum oldu.

   Pilot olarak mezuniyeti takiben kurada Merzifon 152nci filoyu çektim ve Merzifon'a gittim. O dönemde F-5 uçakları çok kişinin gözdesiydi. Benim ilk göz ağrım olan F-5 uçaklarını halen çok severim ve Türk Yıldızlarını seyretmekten gurur duyarım.

   1980 yılında Merzifonda evlendim.

   1981 yılında gece seyrüsefer uçuşu için Merzifon 05 pistinden 2 uçak kalktık. Kolumda rahmetli Gürcan Zeki Uysal vardı. Kalkışı takiben sağa dönüşle Amasya istikametinde 16.000 feet seviyeye tırmandık ve... düz uçuşa geçerken hatırladığım tek şey bir patlama idi. Muhtemelen şok etkisiyle çok kısa bir süre kendimden geçmişim. Kendime geldiğimde uçağım 60 derece yatışta ve burun aşağı dalıştaydı ve inanılmaz bir gürültü ve uğultu vardı. Uçağıma hakim oldum ve normal uçtuğunu görünce ilk aklıma gelen 2 numaram oldu. Baktığımda onun da benimle birlikte olduğunu ancak yakın kol (uçak kanatları arasındaki mesafe 33cm.) yerine epey uzaktan beni takip ettiğini gördüm. Onun da halen uçtuğunu görünce rahat bir nefes aldım ama kafamda "ne oldu" diye şimşek çakmaya başladı. Yıldızlar her gece uçuşunda gördüğümden daha farklı görünüyorlardı. Bu uğultu da neyin nesiydi? Uçağımın aletleri düzgündü, motorlar normal çalışıyordu. Derken derinden gelen sesleri duydum. 2 Numaramın sesiydi bu. O uğultu ve gürültüde zor anlaşılıyordu. "xxx kol... UZER abi... UZER abi... iyimisin ? ..." diyordu. Aniden olanları anladım; KANOPİM YOKTU.... Savaş uçaklarında kokpitin üzerindeki cam kapak: KANOPİ.

   300 knot (Yaklaşık 500 km.den fazla) süratle giden bir vasıtadaki uğultu ve gürültüyü düşünebilir misiniz. Ben bağıra bağıra uçuş kulesiyle anlaşmaya çalışarak inişe gitmek için manevraya başladım. Uçağımı salimen indirdiğimde tüm ekip beni bekliyordu. Uçuş doktoru beni muayene etti, gözlerime merhem sürdü. Bütün bu yapılanları anlamıyordum çünkü gayet iyiydim. ve "BEN İYİYİM" diyordum ama beni dinlemiyorlardı. Hatta tuvalete gittiğimde bile benimleydi arkadaşlarım. Çok sonra farkettiğim benim aynaya bakmamı engelliyorlardı. Beni evime götürdüler, kapıda bizi karşılayan eşimin halini görünce ters birşeylerin olduğunu anladım: GÖZLERİMİN BEYAZI ARTIK BEYAZ DEĞİL KIPKIRMIZI idi.

    O dönemlerde uçuş kasklarımızda sadece güneş için koruyucu visor-güneşlik vardı. Gece uçuşunda kullanılabilen şeffaf visorlü kaskımız yoktu. Dolayısıyla yüzümüz ve gözlerimiz için herhangibir koruyucu olmadan gece uçuyorduk. Benim kanopim uçtuğu anda meydan gelen şok dalgasıyla ve uçağın içersindeki her türlü toz ile gözlerim o hale gelmiş.  Çok şükür ki kalıcı bir hasar bırakmadı. Uçmak bizim için öylesine büyülüydü ki doktorun onayı ile bir-iki gün sonra yine gece uçtum.

   Hava Harp Okulu seçmeleri için deneme uçuşları İzmir-Cumaovası havaalanında yapılıyordu. ( 1987 yılında Cumaovası pistine ilave yapılarak Adnan Menderes Havalimanı inşa edilmişti. ) Yapılan deneme uçuşları için kıtalardan takviye pilotlar görevlendiriliyordu. 1984 yılında ben de görevlendirildim. Rüzgara çok hassas olan T-41 uçağında Hava Harp Okuluna girecek gençleri değerlendiriyorduk. T-41 uçağının kokpitinde yanyana iki pilot koltuğu vardır ve öğrenci sol, öğretmen sağ koltukta uçar. Bir uçuşumda öğrencime "Hadi bakalım şimdi sağa dön" dedim. Öğrencim bel kemerini çözerek bana doğru dönüp bana baktı. Öylesine saf bir şekilde n'olcak diye bakıyordu ki, gülemedim bile. Uçuşlar ilerledikten sonra ayni öğrenci ile karşılaştıkça birbirimize bakıp kahkahalarla gülmüştük.

   1983 yılında İngilizce sınavından yeterli notu alınca Amerika'da T-37 öğretmen pilot kursuna tertip edildim. Kurs esnasında kol uçuşlarında her iki uçaktaki kursiyerlerin hem lider hem de kolda iniş yapmaları için ilk kolda inişte touch and go yapılıyordu. Ancak inişi takibeden tekrar kalkışın kol düzeninde olmasına hiç dikkat edilmiyor, hatta kolda iniş yapan biraz geride kalıyordu. Kolda inişe geldiğimizde arkadaşım gibi yakın olan Amerikalı öğretmenimden (halen haberleşiyoruz) müsaade alarak kolda inişi takiben yakın kol pozisyonumu bozmadan kalkışı gerçekleştirdim. Takiben rol değişerek biz lider olup son inişi yaptık. Uçaktan indiğimde uçuş kombinezonumun terden nerdeyse kuru yanı kalmamıştı. Filo binasına girdiğimizde bize doğru tezahürat yaparak koşan diğer filo arkadaşlarımı gördüm. Bir anda kendimi havada buldum, Beni havada taşıyarak tezahüratlarla tebrik ediyorlardı. Sonra olanları anlattılar, ben kolda inişi takiben touch and go esnasında yakın kol yerimi muhafaza edince uçuş kulesindeki görevli filoya telefon ederek "sizin Türk pilot böyle böyle yaptı, görmeliydiniz" diye bildirmiş. (O zamanda tek yabancı kursiyer bendim) T-37 uçağını bilenler anlayacaktır, akselerasyonu ve deselerasyonu çok kötüdür. Pilot tabiriyle "gaz açarsın gitmez, gaz kesersin durmaz" tam izahıdır. Halbuki bizleri yetiştiren değerli hocalarımız sayesinde bu tür uçuş hareketleri bizler için normaldi ama Amerikalılar buna hayran kalmışlardı.

   9 aylık kursu takiben 1984 yılında Çiğli 122.filoya atandım. Öğretmen uçuşlarımın yanında Kartal Sosyal Sigortalar Hastanesinden gelen Psikolog ve Psikiyatristler ile birlikte "Psikomotor testleri" üzerinde  2 sene çalıştım. Testlerin amacı Hava Harp Okuluna girmeden önce deneme uçuşlarının yerini alabilecek bir usul geliştirmekti ve oldukça başarılı sonuçlar elde ettik. Ancak zaman içerisinde düşündüğümüz şekle dönüştürülemedi.

   1986 yazında "exchange officer" olarak Pakistan Hava Kuvvetleri Uçuş Okuluna görevlendirildim. Bir senelik görevimde 2 Pakistanlı, 1 İranlı ve 1 Iraklı öğrenci yetiştirdim.  Uçuş Okulu Risalpur kasabasında idi Peşaver şehri yakındı ve yedek meydan olarak orası seçiliyordu. Çevre tanıma uçuşlarımın birinde usulleri görmem amacıyla Peşaver meydanına uçuş planladık. Pakistanlı Pilot arkadaşım benim Amerikadaki kursumun son bir ayında kursa gelen ve orada tanıştığım biriydi. Dünya ne küçük değil mi? Touch and Go (İniş ve kalkış) yapacaktık. İnişi takiben pist üzerinde bir şeyin üzerinden geçtik ve "trak.. trak" diye ses de duyduk. Neyin üzerinden geçtiğimizi görmüştüm ancak bunun mümkün olamayacağını düşündüğümden yanlış mı gördüm dedim kendime. Kalkışı takiben kumandayı arkadaşıma vererek tırmanırken soldan geriye dönmesini istedim. Baktığımda gördüğüm şeyin ilk gördüğüm olduğunu farkedince arkadaşıma dönerek adeta kekeleyerek "there... there is.... railroad crossing on the runway" (pisti kateden bir demiryolu var) dediğimde arkadaşım çok sakin bir şekilde "Don't worry, train comes twice in a week" (Endişe etme tren haftada iki sefer geliyor) diye cevapladı. Uçuculuk hayatımda gördüğüm en tuhaf olaydı bu.

   Pakistanlı pilot arkadaşlarım uçuculuk konusunda oldukça eğitimli ve başarılıydılar. O yıllarda T-37 uçaklarından kurulu akrobasi ekiplerinin gösterileri hayranlık uyandırıyordu.

   1987 yazı Türkiye'ye dönünce 124.Standardize Filoya atandım. Böylelikle T-37 nin yanında T-33 uçağında da öğretmenliğe başladım. 1990 yılında Bnb rütbesine yükseldim. 1993 Yılında Uçuş ve Yer Emniyet Şube Müdürü olarak Hava Eğitim K.lığına atandım. Standardize Filosunda Uçuş Emniyet subayı olarak ve Hv.Eğt. Uçuş Emniyet şube Md. olarak birçok kaza-kırım incelemesi yapmak yaptığım görevlerin en zoru en yürek acıtıcısıydı.

   1995 Şubat ayında Türk Hava Yolları ile Hava Kuvvetlerinin arasındaki protokol ile sivil havacılık sektörüne geçtim ve A310 uçaklarında CoPilot (ikinci pilot) olarak uçtum

   1998 yılında Kaptan Pilot olarak RJ Uçaklarında 5 sene kaptan ve uçuş öğretmeni olarak görev yaptım.

   2003-2008 Yılları arasında Boeing 737 uçaklarında kaptan ve öğretmen olarak devam ettim.

celaluzar@gmail.com          celaluzar@yahoo.com