F-104S “Starfighter” ailesinin en güçlü üyesidir. F-104G’nin iyileştirilmiş ve geliştirilmiş, Fiat tarafından üretilen bir versiyonudur. Bu uçak başlangıçta Aeronautica Militare Italiana (AMI) (İtalyan Hava Kuvvetleri)’nin gereksinimlerini karşılamak üzere geliştirilmiştir, ancak Türkiye’ye de ihraç edilmiştir.

F-104S İtalyan Hava Kuvvetleri tarafından açılan  AWX (her türlü hava şartında görev yapabilen önleme uçağı) tasarım yarışmasını kazanmıştır. Lockheed tasarımı olan CL980 (sonraları F-104S), Mirage III, McDonnell Douglas F-4 Phantom, Northrop F-5 ve North American F-100’ün katıldığı yarışmada birçok değerlendirmeden sonra seçilmiştir.

F-104S, 52,69kN kuru itiş gücü, 79,45kN “afterburner”lı itiş gücüne sahip daha güçlü J79-GE-19’larla donatılmıştır. Bu motor F-104G’ye nazaran %13 daha fazla güç üretmektedir. Bu nedenle uçağa kalkışta gerekli olan ilave hava giriş kapakçıkları ve yan kapakçıklar ilave edilmiştir.

F-104S’in F-104G ile olan temel farklılıklarından biri de kullandığı NASARR R-21G/H radardır. Bu radar hareketli hedefleri belirliyebilmekte ve orat menzilli radar güdümlü füze sistemiyle uyumlu çalışabilmektedir. Önceki Starfighter’lar is e tek hedefe yalnız bir infraruj güdümlü füze gönderebiliyordu. R21G/H aynı zamanda kontur ve yer haritası da çıkarabilmekte, uçağın araziye uyumlu alçak uçuşunu sağlamaktadır. Bunun  neticesi olarak F-104S av-bombardıman özelliğini de kazanmış oluyordu.

F-104S’in daha fazla sayıda kanat altı ve gövde altı pilonu vardı. Hava alış oluklarının altındaki iki pilonla birlikte toplam pilon sayısı dokuza çıkarılmıştı (iki kanat ucunda, dört kanat altlarında, iki ön gövde altında ve bir arka gövde altında).

Kuyruk altı kanatçığı büyütülmüş, buna ilaveten her iki yanına daha küçük kanatçıklar yerleştirilmişti. Önleme uçağı olarak F-104S kanat altında iki adet AIM-7 Sparrow yarı aktif radar güdümlü füze ve/veya iki adet AIM-9 Sidewinder infraruj güdümlü füze taşıyordu. Av-bombardıman görevinde ise napalm tankları, roket podları ve bombalardan meydana gelen toplam 3390kg yükü dokuz pilonda taşıyabiliyordu.

İlk modifiye edilmiş Lockheed yapımı F-104S 1966 Aralık ayında, Fiat yapımı ilk F-104S ise 30 Aralık 1968’de uçtu. İtalyan havacılık endüstrisinin çoğunluğu bu projede görev aldı. F-104S’in üretiminin %65’i İtalyan firmalarınca karşılandı. Fiat (daha sonra Aeritalia), Alfa Romeo, Macchi tarafından üretilen gövde parçalarının önderliğini yaptı. J1Q motorları Fiat ve GE International tarafından üretildi. Burada Selenia Sparrow III AAM’ın, FIAR-Milano da NASAAR R21-G radarın NAA yetkililerinin işbirliğiyle üretimini gerçekleştirdiler.

İlk AMI siparişi 165 uçaktı. Teslimatlar 1969 İlkbahar’ında başladı. 1970 başlarında sipariş miktarı AMI’nin ilave 40 uçaklık siparişi ile 206’ya yükseldi. 1974 Ekim’inde de Türkiye’nin 40 uçaklık F-104S siparişi geldi.

Fiat grubu toplam 246 F-104S üretmiştir. Bunlardan 206’sı AMI’ye, 40’ı da Türkiye’ye gitmiştir. Türkiye’nin siparişi üretim yelpazesi içinde dağıtılmıştır. Bu uçakların seri numaraları 74-6851...6863, 74- 6865..6868, 75-6882..6885, 75-6888, 75-6889, 75-6891...6906 ’dır.

F-104s teslimatları 1979 Mart ayında tamamlanmıştır. Bu da “Starfighter”ın bütün dünyadaki üretiminin sonudur.

The F-104S was the most potent version the “Starfighter” family. It was an upgraded and improved version of the F-104G that was built by Fiat. The aircraft was initially built to meet a requirement issued by the Aeronautica Militare Italiana (AMI). However, it has also been exported to Turkey.

The F-104S was the winner of the AWX (All-Weather Interceptor) design competition held in 1965 by the Italian Air Force for a new all-weather interceptor. The Lockheed CL-980 design (ultimately to be named F-104S) was selected for this requirement after extensive evaluation of other designs such as the Dassault Mirage III, McDonnell Douglas F-4 Phantom, Northrop F-5, and North American F-100.

The F-104S is fitted with the more powerful J79-GE-19, rated at 52,69kN dry and 79,45kN with afterburner. This engine provides 13 percent more power than the engine of the F-104G, and requires auxiliary inlet doors on the intake sides to provide additional air during takeoff.

The F-104S differs from the F-104G in being equipped with an NASARR R-21G/H radar which has moving-target indication and tracking capability that acts in association with with a medium-range radar-guided missile fit. All previous Starfighters could fire only infrared-homing air-to-air missiles. The R21G/H also has contour/ground mapping and terrain avoidance modes, so that it can also act as a fighter-bomber.

The F-104S had more underwing and fuselage stores attachments, including two extra fuselage pylons underneath the air intakes, increasing the total number of strongpoint provisions to nine (two on the wingtips, four underneath the wings, two underneath the forward fuselage, and one on the fuselage centerline).

Extra keel area was added by fitting a slightly larger ventral fin, with two extra ventral fins on either side of the original. As an interceptor, the F-104S could carry two underwing AIM-7 Sparrow semi-active radar homing and/or two AIM-9 Sidewinder infrared homing missiles. As a fighter-bomber it could carry up to 3390 kg of bombs, napalm tanks, or rocket pods on nine external attachment points

The first Lockheed-modified F-104S flew in December 1966, and the first Fiat-built F-104S flew on December 30, 1968. Most of the Italian aerospace industry participated in the F-104S program. 65 percent of the F-104S production was handled by Italian firms. Fiat (later to be retitled Aeritalia) headed up a group including Alfa Romeo and Macchi which manufactured the airframes. The J1Q engines were built by Fiat and GE International, whereas Selenia undertook license production of the Sparrrow III AAM. FIAR of Milan co produced the NASAAR R21-G radar in collaboration with NAA's Autonetics Division.

The initial AMI order was for 165 F-104S aircraft. Deliveries started in the spring of 1969. In the early 1970s, AMI orders were increased by an other 40 to 206. In addition, in October of 1974 Turkey ordered 40 F-104Ss.

The Fiat group produced a total of 246 F-104Ss, 206 of them for the AMI and 40 for Turkey. Turkey's forty F-104Ss were interspersed through the production run. The forty Turkish F-104Ss were 74-6851...6863,      74- 6865..6868, 75-6882..6885, 75-6888, 75-6889, 75-6891...6906

F-104S deliveries were completed by March of 1979. The delivery of the last F-104S marked the end of Starfighter production throughout the world.

Crew/mürettebat:1, engine/mürettebat: General Electric J79-GE-19, thrust/itiş gücü: 79,45kN, wingspan/kanat açılığı: 6,68m, length/uzunluk: 16,69m, height/yükseklik: 4,11m, wing area/kanat alanı: 18,22m², empty weight/boş ağırlık: 6760kg, max. take-off weight/azmi kalkış ağırlığı: 14.060kg, max. speed/azami hız:Mach 2.2 (at 11.000m), cruise speed/seyir hızı: Mach 0.85, ceiling/tavan: 17.680m, range/menzil: 2.920km (ferry), 608 km(cambat hi-lo-hi), armamnet/silah donanımı: 1 x 20mm M61 Vulcan MG, 2 x AIM-7 “sparrow” AA, 2 x AIM-9 “sidewinder” AA, bombs, rockets (max. 3402 kg).